Rzecz działa się na pograniczu ulic Magazynowej i Samochodowej… W okolicach nowo powstałego osiedla, w którym mieszkania sprzedały się na pniu, choć każdy zachodził w głowę, jakim cudem ktoś w ogóle chce tu mieszkać… W tych właśnie rejonach, w wyjątkowo senny poranek piliśmy wspólną kawę… Kwestia jej smaku pozostawiała wiele do życzenia. Czym innym jest jednak kawa, a czym innym natomiast toczona przy niej rozmowa. Od kilku minut mówiliśmy o tym, jak spędziliśmy wczorajszy wieczór, kiedy nagle do rozmowy włączył się Janek: „wczoraj grali Bartycką”… Mówiąc to, spojrzał na nas z całą powagą majestatu, zupełnie tak, jak gdyby opowiadał o nowo wystawianej operze w Teatrze Wielkim.
Cisza.
Spojrzeliśmy z Ksawerym po sobie, potem spojrzeliśmy na Janka, na powrót na siebie i znów na Janka. W głowie szumiało mi tylko jedno pytanie: kim była, albo kim jest Bartycka, bo daj Boże wciąż jeszcze żyje… Krępująca cisza trwała nadal i nic nie wskazywało na to, że Janek sam z siebie zaspokoi malującą się na naszych twarzach ciekawość.
– A zatem, nie wiecie kim była Bartycka?
